در ساختمان‌سازی به ورقه ای از گچ که میان دو لایه ضخیم از کاغذ یا مقوا فشرده شده و برای ساخت دیوارهای جداکننده داخلی و سقف از آن بهره بگیرند دیوار خشک (Drywall) یا گچ‌برگ (Gypsum Board)  یا  پانل گچی گفته می‌شود. از گچ برگ ها به منظور پوشش داخلی دیوارها، در قاب‌بندی فولادی سبک (پروفیل های آلومینیوم ) استفاده می‌شود. این محصول را از آن جهت دیوار خشک می‌نامند که در هنگام نصب و اجرای آن از مصالح تر مانند سیمان و گچ استفاده نمی‌شود. قبل از انقلاب ساختار گچی خشک که پس از جنگ جهانی دوم اتفاق افتاد، روکشهای گچی از جمله مصالح انحصاری برای نازک کاری داخلی منازل مسکونی، ساختمان‌های اداری، انبارها، بیمارستان‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها و انواع مختلف کارهای بنائی بحساب می‌آمد. این سیستم از حدود ۸۰ سال پیش در امریکا و ۶۰ سال گذشته در کشورهای اروپائی به‌طور گسترده‌ای در منازل مسکونی و ساختمان‌های بلند مرتبه استفاده می‌شود.دیوار خشک در آمریکا و بسیاری از کشورهای توسعه یافته، مصالح رایج در ساخت دیوارهای جداکننده داخلی در ساختمان‌های سازه بتنی، سازه فولادی و سازه چوبی است؛ و استفاده از دیوارهای جداکننده با مصالح بنایی غیر مسلح (آجر فشاری، آجر سفالی، بلوک سیمانی غیر مسلح) در اکثر کشورهای توسعه یافته منسوخ شده‌است.

دیوارهای خشک که در ایران با نام تجاری کناف شناخته می‌شوند، شرکت کناف ایران، در سال ۱۳۵۵ به نام شرکت وال بورد ایران و با هدف تولید شش میلیون متر پانل گچی، توسط بخش خصوصی تأسیس شد. مراحل راه‌اندازی این شرکت در خلال انقلاب اسلامی متوقف شد؛ تا این که در سال ۱۳۵۹ تحت پوشش سازمان صنایع ملی قرار گرفت و در سال ۱۳۶۰ نام آن، به روکش گچ ایران تغییر پیدا کرد. در سال ۱۳۶۵ قسمت اعظم سهام شرکت، به بانک مسکن انتقال یافت و این شرکت در سال ۱۳۶۹ به تولید رسید، ولی متأسفانه به علت عدم دسترسی به تکنولوژی مناسب، محصولات آن از کیفیت خوب برخوردار نبود؛ تا این که سهام متعلق به بانک مسکن در سال ۱۳۷۴ به شرکت کناف آلمان واگذار شد و نام آن به کناف ایران تغییر یافت.هم اکنون این شرکت با نام کی پلاس ایران مشغول به فعالیت می باشد.